دلگیرم از این در جا زدن هایم
هرچه می گذرد
تنها دیــــــــر تر می شود!
برای وفای به عهــــــــــــد!
+دلتنگم و با هیچکسم میل سخن نیست!
+بعدا نوشت:
عجیب دلم برای شهادت این شیخ بزرگ گرفت.....
به قول آقاسید مرتضی :
حلقوم ها را میتوان برید ، فریاد ها را هرگز!
فریادی که از حلقوم بریده بر می آید جاودانه می ماند.
یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه المرضیه فادخلی فی عبادی ودخلی جنتی / فجر 30
درست لحظه دشوار انتهای خودتــــــــــــــــــــ
بدان تازه رسیدی به ابتدای خـــــــــــــــــــــــدا
دلتنگ شهدا نوشت:
مجنون اگرچه چندیست دست از طلب کشیده ...
لطفا به او بگویید لیلـــــــــــــــا ادامه دارد...........
+
دلتنگ هوای دوکوهه ام...: (
گوشه ی دلت که گیر کند به سیم خاردارهای این
دنیا...
یا زخمی می شوی... یا می سوزی و آتش می گیری...
سخت است زندگی با
جگرپاره شده...
سختِ سختِ سخت است...
هر شب خواب میبینم
بربلندای آسمان خراشی در یک کوهستان سرد ایستاده ام
و تو آن پایین ، با همان رزم جامه سبزت...با پوتین هایی خاک گرفته...و با چشمان قاب گرفته ات در آبی مطلق به من می نگری
باران می بارد...
..
کمی ترس ...کمی انتظار....درچشمانت بیداد می کند....
ترس؟....در چشمان تو.....؟؟؟؟.... بیگانه است سید.......!!!
این ترس و انتظار چشمان من است که درباران چشمانت منعکس شده ..
ترس از فاصله ای که بینمان متولد شده...و انتظاری کشنده تا فروریختن این دیوار فاصله...
این آسمان خراشی است که با دست های خود خشت های فاصله اش را چیده ام ...
و این فاصله را تا به اوج کشانده ام...
غافل از غم دوری ات...
هنوز باران می بارد......
سوز سرمای دوری ات به چشمانم می دود...میان ترس و انتظار...موج می زند...طغیانی بی انتها...
باران این بارهم آبروی اشکهایم را خریده است.......
تاب تحمل دوری ات را ندارم...از اوج تمام فاصله ها خودم را به فرود قطرات باران می سپارم.......
یک سقوط آزاد...
در میان سقوط...
بین تعلق آسمان و زمین...معلق بین فاصله و تو....تنها...
تنها باران است که وصالمان را جشن می گیرد......
از خواب پریدم...
و دوباره روح یخ زده ام به این دنیا.....در کنج خلوت یک اتاق خاموش پرتاب می شود...
این یک رویاست؟
یک کابوس شبانه؟...
و یا شاید یک خواب ساده...خوابی که نصفه می ماند حرف هایش...
نصفه می ماند رسیدن من به تو...به آرامش...
پنجره اتاقم را باز می کند...
بوی نم باران روحم را به پرواز در می آورد...
روی ایوان می نشینم و هم صدا با باران برای عروسک هایم لالایی میخوانم که تو می آیی..
صبر کن...
باران چه می گوید ؟
آری..تو مدت هاست آمده ای سید....
آمدن مال من است
صبر کن ..باید چادر ...کوله...کتانی ام را با خود بیاورم...
چتر چشمانت را برایم بگستران...
دل من راه آمدن در باران را یاد ندارد...
احتمال غرق شدنم زیاد است!
..
باران تمام شد...
مثل همیشه من و خیال تو زیر باران تر شده ایم....
دل نوشت :
وقتی نوشته هایم ، نقاشی هایم ، اتاقم ، تمام وجودم...
وقتی لحظه به لحظه زندگی ام رنگ تو را دارد سید ..
گمان کنم این اوج شیدایی است.....!
پ.نوشت: اولین پرتره من ..قسم خورده بودم تا کشیدن پرتره رو یاد بگیرم اولین چهره ، چهره ی آقا سید مرتضی آوینی باشه : )
دعام کنید همسنگرا این روز ها به شدت محتاج دعاتونم
دلم بی واژه شده سید مرتضی.....
بی واژگی بد دردی است ، آن هم وقتی در مقابل تو میشینم که سراسر واژه عشقی....
نمی دانم...
شایدآنقدر هاهم بد نباشد....
به جای واژه این بار چشم هایم قافیه و چشمانت ردیف باشد....
بگذار این بار به جای اینکه دستانم قلم به دست بگیرد و صدایم روضه بخواند تنها نگاهت کنم...
این روز ها چشم هایم مرثیه می خواند ....
و تنها تو هستی که با مرثیه های دخترت به سوگ مینشینی.....
شاید هم بخندی به روضه های دخترانه ام...
و با همان لبخند همیشگی بگویی ریحانه دلباخته شده ای و رسم دلباختگی بیاموز....
رسم د ل ب ا خ ت گ ی....
چقدر سخت است رسم و رسومات تو را یاد بگیرم سید....
و سخت تر آنکه بخواهم این رسم و رسومات دل تو را به زمینی ها یاد بدهم...!
دنیایم پر شده از شاید ها و کاش ها و اشک ها.....
ترجیح میدم سرم را از بین تمام این دنیا بالا بگیرم....رو به تو...رو به آسمان...
بگذار چشمانم مرثیه بخواند برای باران.....
دل نوشت:
کاش میشد انگشت را تا ته حلق فرو کرد و بعضی دلبستگی ها را یکجا بالا اورد...
عکس نوشت :
ما سینه زدیم و بی صدا باریدند ....
از هرچه که دم زدیم ..آنها دیدند....
ما مدعیان صف اول بودیم............!
از آخر مجلس شهدا را چیدند........
دلتنگی نوشت:
اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است.....
دنیا برای از تو سرودن مرا کم است......
..
..
گاهی تو را کنار خود احساس میکنم ...
اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است...
+
باید برای از تـــــــو نوشتن ، دلــی دست و پا کنم....!
